Aurreko baten esan gentsuaun Joxe Austin Arrietan hurrengoko liburun Ondarru aipatzen zala. Baine ezta liburu, artikulu de. Hainki sartu gendun, eta parke eskatzen dotsau egiliai. Ongun artikulo osu argitaratu dou, nahi dozuenok irakurteko.

Erun eben (I)
“Erun dabe” –berak niri, ondarrutarrez. “Eraman deuela zein?” – neuk berari, mutrikuarrez. Eta berak atzera, begiak diz-diz malkoen atari, begitartea atezu, okotsa irtentxe, ezpainak horzka, burua tente: “Neure alabi, Urtza”… Orduantxe esnatu naiz. Handia da, gero, ametsen ahala: denborarik ez. Gazte-gaztea ikusi dut. Ia ito nintzeneko arratsalde urrun hartako neskatxa huraxe bera zen, izenik ere galdetu ez niona, baina tarteka buia distiratsu baten gisa oroimen enkriptatuaren itsas hondoetatik bisitan etorri ohi zaidana. Urruna, bai horixe. Hamabost urte-edo, zenbat ote nituen nik ba, orduan. Eta berak ere berdintsu. “Etorri geugaz” –esan zidaten, bai berak, bai potinean zeuden beste neskak eta bi mutilek, baina berak batez ere – “Etorri geugaz, erungo zatxugu ostera be Saturrarana”. Baina ez. Zelan ibiliko nintzen, ba, bainujantzi hutsean Ondarruko moila inguruko tabernetan-eta. Ezetz, eskerrik asko, arropa hondartzan neukala-eta. Hurrera nintzatela, arren, ertz aldera, eta hurrengo batean ikusiko genuela elkar, azalduko nintzela Ondarrura. Bai zera. Izenik galdetu ere ez nien egin-eta, babo arraio halako honek, bizia salbatu berria zidaten lau neska-mutil haiei. Nire “lagundu” deiari erantzuna ez baliote, beren txalupa arraunketa arinean neureganaino hurbildu ez balute, karranpak jota hantxe Saturrarandik Ondarrurako bide erditsuan igeri ezinean ur gainean txaplaka gero eta urduriago nengoela –“bolia igo zat” esan nien -, auskalo zer gertatuko ote zatekeen. “Auskalo” ez, garbi dago: ez nintztekeen hemen egongo, neskatxa ondarrutar haren lantzean behingo bisitari abegi eginez neure ametsen erresuma beti-nerabe beti-ainubean: hortxe azaltzen gara biok beti, bera potinetik eta ni hondartzatik elkarri agurka –eskua irrits itoaren ikur itsu, begirada tristeziaren estandarte umel gero eta urrunago-. Eta bart arratsean horra: Urtzaren ama dela esan ez dit, ba! Se non é vero… diozu, irribarre barkaberaz, irakurle adi-hizkide horrek? Kasualitate horiek ametsetan bakarrik gertatu ohi direla? Bai, hala da. Baina nork esan diezaguke, zuri eta neuri, ustez errealitatezkoa delakoan ohi darabilgun beste gure hizkuntza hau, talkakoa normalean, ametsetakoa baino egiatiagoa denik?…

Irakurtzen jarraitu →

Ikusirik zelako arrakasti euki daben AURRERA MENDI TALDIk eta  ONDARRUko KIROL BATZORDIk antolatutako erronkik, antolatzailik pentsa dabe jentiai erreztu ein bir gakozela gauzak eta pare bat barrikuntza (teknologiko) ipini dotxue mendi puntan. Lelengo ta behin edari makiñi ipini dabe, holaik hamendik aurrea motxila astunik erun biharrik ez dou eukiko.

Bigarren gauzi ipini dabena WIFI anteni ixan da, gaur egun hain beharrezku dan koberturi eukitxeko mendi puntan, ikusten dozuen latxeik mendixe be egunin ipintxen da.

Esan bir dou koberturi primeraku dala, aproba douelako.

Amaitzeko antolatzallik diñozku gauza gexa daukela pentsata bañe tiempo al tiempo.